Woensdag zijn de eerste planten aangekomen, biologisch van Jongerius, gezamenlijk besteld met andere tuinders). En ze staan erin! De tuin oogt meteen als een echte tuin en voorbijgangers komen vragen wat we aan het doen zijn. Die prille plantjes, zo blootgesteld aan de elementen, de muisjes, de vogels, zon, regen en wind. Hoe zal het ze vergaan? Ik krijg er een wee hart van en moet denken aan het gedicht van Rutger Kopland (met een kleine variatie natuurlijk).
Alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
stervende bloemen, het hoekje
aardappelen kan ik met droge ogen
zien rooien, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar jonge sla in maart (september),
net geplant, slap nog,
in vochtige bedjes, nee.
Morgen gaan de kapucijners de grond in.
Stadsboerin Rotterdam 